23 7 DE SEPTIEMBRE DEL 2013 A cidade dos nenos Seres sociales Todos somos conscientes de la importancia de los lugares en los que interactuamos y convivimos, por eso gastamos nuestros ahorros en comprar mobiliario que nos resulte acogedor y en el cual podamos sentirnos a gusto. Del mismomodo, exigimos a nuestros gobernantes espacios adecuados para poder pasear, disfrutar de nuestro tiempo libre, así como lugares donde nuestros hijos puedan corretear con libertad y puedan dar rienda suelta a sus necesidades de jugar y de divertirse. Sin embargo, existe una edad, donde parece haber un vacío y nuestros hijos se convierten en una especie de jarrones chinos, tal y como bromeaba un expresidente del Gobierno con su propia figura, a los que no se sabemuy bien dónde colocar. Por ello, es bastante frecuente que los espacios de los jóvenes acaban situándose en zonas apartadas e incluso degradadas para tratar de que puedan divertirse a su manera y a la vez no molesten demasiado. Se produce de este modo, un distanciamiento que se retroalimenta. Hace unos meses, caminando por el centro de la ciudad, me acerqué con mis niños para ver cómo unos jóvenes bailaban break dance en unas galerías. Resultaba sorprendente cómo movían su cuerpo para hacer piruetas imposibles que me hacían dudar de que yo pudiese pertenecer a su misma especie, y mis hijos se mostraban impresionados ante semejante espectáculo. Pasados unosminutos apareció un señor que, según pude intuir, les estaba invitando a abandonar el lugar señalando su aparato de música. Curiosamente, a 20 metros se escuchaba perfectamente la melodía que salía de una conocida multinacional con sus puertas abiertas de par en par. Los chicos cogieron sus bártulos y fueron a ensayar a otra parte, a pesar de lo que se suele pensar, sin protestar y educadamente. Generar espacios donde los jovenes se puedan sentir integrados, donde sus actividades se puedan tener en cuenta siendo conocidas y respetadas por los adultos es crear una ciudad integradora, plural donde todos tienen cabida. Ofrecer lugares donde los jóvenes tengan a su alcance lugares de ocio saludable los hace participes de su ciudad, pues tal como afirmaba Santiago Ramón y Cajal: «El hombre es un ser social cuya inteligencia necesita para excitarse el rumor de la colmena». Opina ROBERTO ANTÓN Psicólogo ¿xogos de mesa? MÉNDEZ NÚÑEZ. ¿Quen dixo que os taboleiros non se poden despregar na rúa? Non só de balón, bicicletas e nenos brincando se enchen as prazas da cidade. A tranquilidade dos espazos estimula estampas como a da imaxe, na que un grupo de rapaces aproveita unhas escaleiras da praza para despregar un xogo de mesa | FÁTIMA SANTIAGO espazo para todos FERRERÍA. A praza central de Pontevedra, a Ferrería, é un espazo global, con espazo para todos e para todo. Os máis pequenos, como na imaxe superior, incluso a converteron nalgunha ocasión nunha aula de música. Aquí, nun obradoiro de batucada de Baobab Teatro | MÓNICA IRAGO auditorios ao aire libre TEUCRO. As prazas como lugar de encontro, pero tamén como espazos nos que programar actividades para os máis pequenos. A do Teucro é escenario habitual durante as distintas festas de obradoiros e programación deseñada especialmente para os nenos | PATRICIA DOMÍNGUEZ un espazo máis amable para os máis pequenos. De feito o pedagogo solicitoulle ao alcalde, Miguel Anxo Fernández Lores, no mes de maio deste mesmo ano, cando comprobou como era Pontevedra, que lle remitiran toda a documentación da que dispoña o Concello sobre o modelo de cidade, os datos e as experiencias reais nos últimos anos. Entre esas experiencias hai algunhas tan reais como efímeras por moi cotiás que sexan. ¿A que soan as cidades? ¿Que queda da percepción da realidade que rodea aos seus habitantes ao final do día? Un proxecto que se dedica a documentar eses sons percorreu as rúas de Pontevedra no ano 2006 á procura deses rexistros sonoros. O proxecto chámase Escoitar.org. Na praza do Teucro acharon o rexistro máis silencioso dunha praza entre todas as que gravaran nas cidades de Galicia. Pero tamén o rexistro con máis nenos. Algo que se produciu tamén noutros lugares da cidade. Laboratorio a pequena escala A cidade dos nenos é máis que un libro. É un chamamento a un xeito de actuar. Nace dun proxecto que inclúe aos pequenos como baremos nas eleccións e valoracións da cidade que se levou á práctica en Fano, a urbe natal de Tonucci. Do que se trata é de tomar como referente á infancia á hora de primar nas decisións sobre calquera actuación e reforma urbana. Pontevedra é para Francesco Tonucci todo un laboratorio a pequena escala. Tras visitar Bogotá, Cidade deMéxico ou Lima, todas elas con poboacións por encima dos sete millóns de habitantes, antes de recalar na Pontevedra de oitenta e tres mil, Tonucci sostén que o modelo peonil implantado na cidade do Lérez pode ser adoptado por estas grandes urbes barrio a barrio e distrito a distrito. As grandes urbes bebendo do modelo que funcionou nunha cidade pequena. Do pequeno ao grande. Unha constante no seu pensamento. Así o expuxo en Pontevedra: «Temos que ter en conta as necesidades que os nenos expresan, por exemplo o xogo, non considerado como algo que se resolve cun parque, senón como unha presenza significativa dos nenos na cidade mesma. O lugar de xogo non só deben ser os parques, senón toda a cidade». E de paso darlle a Pontevedra unha banda sonora única. A dos nenos.
RkJQdWJsaXNoZXIy MTEwNTI=