Visiónglobal Pode resultaralgodifícildedefinirperosumamente importante: non hai solución boa que escape de focarglobalmente todooqueestásucedendonunha cidade. Se sepensa, por exemplo: “imos facer rampas para as pesoas con lesiónsmedulares...” probabelmente entremosenconflitocoaboacirculaciónoucoamobilidadedaspersoas cegas, e inclusopodemos chocar con que a maioria da poboación non entenda esas solucións. E non hai receitas concretas. A grande alternativa é focar o espazo urbano na sua complexidade, tomar decisións sobre o espazo urbano no seu conxunto, tendo, evidentemente, moi encontaasnecesidadesdaspersoasconmobilidade reducidaoucondefectossensoriais, non tenporque ser alguén especificamente catalogado comodiscapacitado. Se separtedesteprincipiodeglobalidade, se consideramosoespazopúblicocomoun todoe temosen conta todas as demandas de uso a que está sometido, entón o enfoque troca, amplíase, enriquécese, adoptaoutraperspectiva.Poderíapensarseque isto complicamoitísimoas actuacións; non é asi, todoo contrarioe, áhoradaverdade, candohaiqueactuar, non se complica senónque se simplifica eaparecen soluciónsmáis sinxelas e coerentes. Áhorade executar as obras, á hora de dar solucións concretas, simplifícase, aíndaquepoideseparecero contrario. Analisar o proceso seguido cunha actuación concreta sería unha boa exemplificación, pero queda fórado alcancedeste artigo. Camposde coñecimento relacionados coaMobilidadeparaTodos Este enfoque global hai que telo en contamesmo desdeopontodevista teórico. Paranós, oprimeiro e un dosmelhores libros de accesibilidade, entendidodesamaneirasistémicaeglobal, foiun librode calmaro trafico.Todasas influencias teóricas, todos os camposdecomo seconcibenosespazosurbanos haique telosenconta, eásvecesdossitiosmáis“insospeitados”saenas ideasmáisesclarecedoras.Hai, por exemplo, un autor italiano, HugoTonucci, que desde opontodevistapedagóxico editouum libro “A cidade dos nenos” no que fai unha teorización de até que ponto unha cidade na que osmeniños nonpoidan ter autonomía, (pornon ter espazos seguros, por non ter espazos que poidan ir descobrindo autonomamente), limítaos na súa maduración e na formación da súa personalidade. Serva isto de exemplo de teoría que, en princípio, parece estarmoi distanciadadoasuntodaacessibilidade,mais nono está en absoluto. Todoo contrario... Todas as teorías relativas aos espazos públicos, aos seus usos e ás perspectivas dos diversos usuarios, teñenasúa relevancia;de todososcampossepoden extraeraportaciónse ideas.De todosxeitos, esendo isto certo, cando menos hai tres campos centrais que, inevitabelmente, hai que ter en conta, a saber, —Do “traffic calming”, da “cidade para os cidadáns”, da “restrición do uso indiscriminado do coche individualdentrodacidade”enfrentandoese suposto direito de levar o coche onde queira, que serve aunprexudicando amilleiros. —O “movimento da vida independente” das pesoas condiscapacidade. —As teorías dos “centros de socialización”, da ciPontevedra accesíbel 12 Acidade éun ente complexo e variado; os espazos cumprenmúltiples funcións, polo que as solucións non poden ser ailladas ouunívocas: debenbasearse enprantexamentos globais, analizando os fundamentos de cada espazo e adoptando solucións acaídas: nas necesidades de circulación amotor, nas posibilidades demovemento das persoas con dificultades, e na concepcióndo espazo urbano como foro para unha vidaactiva e variada.
RkJQdWJsaXNoZXIy MTEwNTI=