ANORMATIVADEACCESIBILIDADE O penúltimo apartado é francamente curioso e, ás veces, paradóxico: a relaciónentremobilidadepara todasaspersoaseanormativaquea regula.Nunha cidade o espazo público é sempre tremendamente complexodadoadiversidadedeusos, de funcionamentos, de casuísticas: de seéplanaa cidade, de se tenmuitaspendentes,desenonas ten,deseéunha praza, seunha rúa, sehaimoito tráfico, sehaimoitospeóns... queanormativa,ningunhanormativa, é capaz de cumprir cos obxectivos, se realmente os obxectivos que queremos é que sexa accesíbel para todas as persoas, especialmente para os que teñen dificultades de mobilidade. Temos un arquitecto que é unha auténtica autoridade en accesibilidade, que tendeseñado, coanormativaquehai daXunta deGaliza, uncircuitoquecumpre todaanormativa e que, na práctica, é perfeitamente inaccesíbel, absolutamente inaccesíbel, para un tetrapléxico con bastantemobilidadenosbrazos.Levaría tempodescribir as “barreiras legais”; baste como exemplo, os dous centímetros, que despois na práctica sempre son tres... Ese é o exemplomáis sinxelo, máis simples, cando é absurdo que non esixa a nível, a cero cm.Quedemopintanosdous centímetrosquepermite anormativa? Que se queredicir con isto?Que anormativapode estar ben como sensibilización e como mínimo a cumprir, pero desde logo que non se vai acadar éxitoneste campodamobilidadepara todasaspersoas se a filosofía é aplicar a normativa que exista sen facer unha formulación desde a perspectiva desaaccesibilidadeuniversal,desamobilidadeuniversal, deseusoplural, dequeninguén se sintadiscriminado (moitomenos as persoas que vaian en cadeiras de rodas) polo propio deseño. O que non esteanapropia concepción, deseñoeexecucióndas actuacións, anormativanonvai resolver. Temosunaanecdotamoi boaque retratamoi beno troco de filosofía: cando collemos a responsabilidadedaxestión, estivemosa falardeaccesibilidade cunarquitectomunicipal, eel respondíaádefensiva dicindoque sempre cumpría coanormativa, “mira, nonvospreocupar que sempre sedeseñao espazo, e, ao final, se coloca a rampliña para coxos”. Teño que dicir en ben dese arquiteto que, despois, asumíuperfectamentea filosofía, trocou totalmentede perspectiva.Moitos anos traballando con ese enfoque contrario á accesibilidadeuniversal leva a esse tipodedeformaciónquenon se resolvecoaadaptación ánormativa. Pontevedra accesíbel 16 Anormativa existente sobreaccesibilidade non debe tomarse como unhaguía, senón comounhas condiciónsmínimas que deben cumprir as intervencións.Amellor normativa é aque se conciba calquera acción sobre abaseda accesibilidade universal.
RkJQdWJsaXNoZXIy MTEwNTI=