A rede de parques e zonas verdes da cidade está composta por grandes parques naturais, espazos verdes urbanos, parques infantís e unha prolixa relación de espazos como rotondas, medianeiras e outras pequenas zonas da cidade nos que a vida vexetal é a protagonista.
Os grandes parques naturais de Pontevedra son:
Illa do Cobo ou das Esculturas
Sendas do Lérez
Parque forestal do Pontillón do Castro
Xunqueira de Alba
Parque dos Gafos
Parque do Miradoiro de Monte Porreiro
Tamén teñen moita importancia os xardíns urbanos, zonas de exparcemento cidadá moi aprezadas por xentes de todas as idades que os utilizan.
Alameda
Palmeiras
Praza de Galiza
Parques de Campolongo
Praza de Barcelos
Mollavao
A Parda
As Camelias
O cometido do Concello consiste en manter toda esa riqueza vexetal no mellor estado biolóxico e ornamental, de tal xeito que a cidade se vexa beneficiada polos interesantes valores que aportan as árbores, os arbustos e toda a vexetación.
[sections collapse=”always”]
[section title=”Alameda, Palmeiras, Vicenti”]
Trátase dun conxunto con tres áreas ben diferenciadas, coa Alameda separada das outras duas (o xardín de Eduardo Vicenti e o paseo das Palmeiras) polo paseo peonil de Montero Ríos e os edificios do Instituto Valle Inclán, a Deputación e a Delegación de Educación.
Destaca, diante do concello o monumento conmemorativo da xesta dos Heroes de Ponte Sampaio, construído en 1911 para lembrar a victoria obtida nesta localidade sobre as tropas napoleónicas en 1808.
O conxunto conforma o típico espazo urbano nacido a principios do século XX, cando se derrubaron os muros da cidade e se produxo unha expansión urbana fóra daqueles límites. No que era a horta do Convento de San Domingos fóron construíndose esa avenida e a Alameda, que chegaba ate as primeiras casas das vellas Moureiras e o Cuartel de San Fernando, hoxe facultade de Belas Artes.
Nesa época constrúese tamén o Concello, o Instituto, a Deputación e a actual sede de Educación, antes Instituto feminino. Tras estes edificios, os xardíns de Vicenti e o paseo das Palmeiras, un paseo lineal destas especies exóticas, que hoxe ten continuidade na rúa Xeneral Gutiérrez Mellado, que continúa a lineatura de palmeiras que conforman esa agradábel zona verde.
[/section]
[section title=”Mollavao”]
O proxecto contempla unha zona de integración coa estrada Fontesanta. Será unha praza de transición nas que se intercalarán baldosas con céspede e árbores. Tamén está prevista unha zona de carga e descarga, e de servizos para todo este ámbito, cunhas dez prazas de estacionamento.
A continuación crearase un paseo na beira do regato de Fontesanta, que se recuperará totalmente, usando pedras e árbores propias de ribeira de modo que se recree un espazo natural.
Na zona central, creando zonas de sombra con árbores e salvando as diferentes cotas con pequenos muretes, instalarase un parque infantil. A Concellaría de Medio Ambiente Urbano quixo priorizar este parque xa que esta zona cidade, que pertence á parroquia de Salcedo, carece dunha instalación similar.
Tamén está previsto o saneamento e mellora do lavadoiro da zona, que a pouco que chove permanece anegado, o que o fai totalmente inoperativo.
O novo parque proxectado en Mollavao está valorado en máis de 230.000 euros xa que será suplementado coa colocación de iluminación e a mellora dos viais que acceden a esta parcela de 5.000 metros cadrados, polo que o concelleiro estimou que a contía final se achegaría aos 350.000 euros.
[/section]
[section title=”O Parque dos Gafos”]
Este parque é un paseo lineal ao longo da maior parte do treito urbano do Río dos Gafos, unha canle que procede de Vilaboa, atravesa Tomeza e a zona norte de Salcedo e penetra no centro urbano pola zona da Estación de Autobuses.
No treito rural o río vai acompañado dunha agradábel senda en todo o seu percorrido. Na zona urbana, o espazo libre que deixou a intensa actividade edificatoria foi convertido nun parque lineal que parte da ponte da Avda. da Estación, atravesa baixo Ponte Boleira (Av. de Vigo) e vai dar ao parque de Campolongo.
Todo ese percorrido é de feito unha frondosa senda que decorre a ámbolos lados do río, apoiado en pasarelas de madeira para facer posíbel o paso, e un alumeado moi apropiado para unha acolledora área natural imbricada no centro urbano coma esa.
A partir de aí, o Gafos decorre por baixo da urbanización de Campolongo, para volver renacer á altura da Avenida de Rosalía Castro, desde donde existe un último treito practicábel antes do seu fin, nas Corbaceiras. Neste último treito do percorrido, duas pontes e varios edificios tradicionais dannos unha idea de cómo era este río antano, cando constituía unha das máis famosas fotos da cidade, coas mulleres lavando nas súas augas cristalinas.
[/section]
[section title=”A Senda do Lérez”]
É un parque lineal que nace na Avenida de Bos Aires, paralela ao Río Lérez, e decorre en paralelo á Urbanización de Monte Porreiro. En breve entrará en servizo o itinerario máis grande desta senda, que vai desde a Estación de captación de auga ate Bora, uns 5 km de percorrido cabo do río.
A senda nace na Ponte dos Tirantes, desde donde vai en forma de paseo urbano ata a praia fluvial, perto das pontes do tren. De alí introdúcese na mesta vexetación de ribeira, entre carballos e salgueiros, por diversas pasarelas de madeira e camiños acondicionados para un acceso doado. Despois a senda ten que continuarse polos antigos accesos á estación de bombeo da auga, de donde nace o itinerario máis longo, que comunica esta zona de Monte Porreiro con Bora, en paralelo á tubería que conduce a auga que a fábrica de Ence en Lourizán capta do río.
Pola marxe da parroquia de Lérez, a senda pode tomarse a partires da Illa das Esculturas, desde donde pode camiñar un pequeno treito á beira do río, para subir despois ao Mosteiro de San Bieito. De alí, por diversos camiños, volve a baixar cara a unha das pasarelas peonís que comunican esta marxe coa de Monte Porreiro. Antes de cruzar a ponte, pode dirixirse, río arriba, ao lugar da Illa do Couto, donde desemboca o río dos Fontáns, un espazo de agradábel fisonomía.
[/section]
[section title=”Miradoiro de Monte Porreiro”]
Un agradábel parque anexo á Urbanización Monte Porreiro que na actualidade está en proceso de reconversión grazas aos labores de destoconamento e adaptación que se realizan, coa mellora do seu alumado público e en xeral das condicións de uso como área de expansión desta urbanización, complementario á cercana Senda do Lérez e miradoiro privilexiado sobre o treito urbano do río. Ten no seu interior o vello templete do miradoiro, que era parte da finca que a principios do século XX explotaba D. Casimiro Gómez, dedicado á agricultua e á exportación a América de Auga do Lérez.
Documentos :
Traballos no Mirador Traballos no Mirador
[/section]
[section title=”Pazo de Lourizán”]
No século XV este predio foi habilitado como “granxa” e desta época conserva o pombal ameado de planta circular. Foise logo adaptando aos tempos e convertiuse en casa residencial e lugar de veraneo, cando residiu nela Eugenio Montero Ríos. A Deputación de Pontevedra adquiriuno a comezos dos 40. En 1943 cedeullo ao Ministerio de Educación para o seu uso como Centro Rexional de Ensinanzas, Investigacións e Experiencias Forestais; en 1946 converteuse en Escola Técnica Superior de Montes.
Actualmente está integrado na estrutura do Centro de Desenvolvemento Sustentábel da Consellaría de Medio Ambiente. O Centro de Investigacións Ambientais e Forestais de Lourizán ten por obxectivos principais a protección, conservación e mellora do patrimonio forestal de Galiza.
O edificio do pazo é de aire romántico e foi obra de Genaro de la Fuente Domínguez. É de grande tamaño, elegante e maxestoso. Accédese por unha escaleira de pedra de corte imperial custodiada por estatuas que representan virtudes, valores e devocións.
O pazo conta con 54 hectáreas de xardín, finca e arboredo, que mostran os distintos usos aos que se dedicou durante os séculos: granxa, xardín señorial e centro de investigacións forestais.
Medran nel numerosas árbores autóctonas como carballos, castiñeiros e bidueiras, e foráneas, como ciprestes, araucarias, cedros, magnolias, pradairos ou aligustres, moitas delas traídas por xardineiros franceses.
Decóranse con hórreos, o pombal, un invernadoiro de cristal de estrutura férrea, mesa de granito, estátuas de mármore branco, etc., e varias fontes, como a da Cuncha, a dos Tres Canos, a do Patio e a da Gruta dos Espellos. Organízase en avenidas, a das Camelias, a dos Eucaliptos e a da Gruta dos Espellos.